Καπετάν- Καφούρε απ' τη Σαντορίνη
κάθε σου καλάδα ποίημα έχει γίνει
πάντα στα ταξίδια με τον Άη Νικόλα
και ο γυρισμός σου στην καρδιά μας όλα

Και με το Μένιο, το λοστρομάκι
κάθε σου κόπος βγαίνει μισός
έτσι και τού 'μοιαζες λίγο στο κάλος
σ' όλα σου, φίλε, θα 'σουν χρυσός

Κι όταν αγριεύει ο γερο- Σορόκος
και λοξοκοιτάζει ο κακός Γαρμπής
έξω τραπεζάκια, ούζο και λακέρδα
άιντε στην υγειά μας κι ό,τι άλλο πεις!

Τότε κι ο Μένιος, το λοστρομάκι,
μπαλώνει δίχτυα, κλείνει πληγές
μες τη δικιά σου άγια ψυχούλα
που σ' όλους ξέρει να λέει ''γιες''

Πέρασαν τα χρόνια καπετάν- Καφούρε
έλιωσε η αρμύρα και την κουπαστή
πελεκάν οι ανέμοι άγρια τα κουράγια
κι ήρθε η ώρα πια για μια αγκαλιά ζεστή

Τώρα λοστρόμος και καπετάνιος
λύπες και πόνοι πικρό καρέ
καραβοκύρη μου Ποσειδώνα
πώς γίναμε έτσι κι οι δυο μας, ρε!