Τρεις μέρες χώναμε σωρούς
Μανάδες, άντρες στερνοπούλια
Τα σπίτια στάχτες και καπνούς
Σκιαχτήκαν ως και χαροπούλια

Κι εγώ που γλύτωσα σφαγή
Θωρούσα ντόσθια ολούθε
Πες μου πώς να βρω χαραυγή;
Τη δύναμη από πούθε;

Ρεφραίν…
Με λεν Μαρία να τους πεις, Μαρία του Διστόμου!
Μαύρα όσο ζώ, θε να φορώ
Σα φυλαχτό, σα νυφικό
Μαρτυρικό του κόσμου!

Με λεν Μαρία να τους πεις, Μαρία του Διστόμου!
Χέρι φονιά, μη βρει ξανά
Μήτε γωνιά, μήτε κλωνιά,
Κακοριζιά του κόσμου!

Αγκάλη τ’ αγέννητα μαζί
Μακάβριες γκαστρωμένες
Κάτω απ’ τη μπότα των Ναζί
Ψυχές αβάπτιστες σφαγμένες

Λες και το θέλησε ο καημός
Σε μένα ο κλήρος πίσω
Για να σιγήσει ο θυμός
Τη μνήμη να κρατήσω

Ρεφραίν…
Με λεν Μαρία να τους πεις, Μαρία του Διστόμου...