Με βασανίζουν οι στιγμές που λυτρωμό δεν βρήκαν
Φυλακισμένες στο μηδέν γυρεύουν μια άκρη
Ψάχνουν να γίνουν στεναγμός κι όταν στα αχ μου μπήκαν
Όλα τα ίσως και τα δεν κυλήσαν σ’ ένα δάκρυ

Αχ αυτό το αχ
κλαίει μα δε γελάει
Κερνάει λάδι τη φωτιά
κατάστηθα πονάει
Αυτό το αχ αυτό το αχ
Του Μάη καταιγίδα
Χαλάζι αυγουστιάτικο
και ονειροπαγίδα

Με τριγυρίζουν τα γιατί που δεν απαντηθήκαν
Του νου μου τα ζητούμενα τα θέλω που πεινάνε
Οι υποσχέσεις και τα θα που ένα ναι δεν βρήκαν
Τα όχι τα αιωρούμενα που μ’ ένα αχ πετάνε