Αν ήμουν κάτω απ’ τα χώματα νεκρή
δεν θα με σκιάζαν προθεσμίες κι οι αιρέσεις
τα χόρτα της μασχάλης σου μετά τον έρωτα,
μπορεί.
Αιθάλες, προσδοκίες κι υποσχέσεις
κι οι εγωισμοί
ήσυχα, απαλά θα προσπερνούσαν
ίσκιοι μεσημεριανοί.

Δεν θα ’ψαχνα παντού κρυψώνες
θα ’βγαινα με τα λευκά μου να με δεις
και με γυμνούς αγκώνες
και θα ’χα τα μαλλιά λυτά
να πνέουν όταν θ’ ανεμίζεις
πάνω απ’ τα βράχια τα γδυτά
και ζωντανή να με νομίζεις.