Έχω μάθει όταν αγαπώ
να πλέκω στα δάχτυλα κλωστές
και να μη νοιάζομαι.
Τι σκιές αδειάζουν οι πλεξούδες του μυαλού
ούτε που φαντάζομαι.
Μα κει που λούζομαι σιγοπερνούν
μέσ’ απ’ τα σιφόνια
–μπερδεύονται με τους αφρούς
τα μαλλιά και τ’ αδειανά μου χρόνια–
κι έτσι δεν μου λένε κείνα που φρονούν.

Σύντομα απ’ τη δική μου αγάπη θα τραφούν
κι εγώ θα ’χω χορτάσει.
Το μέγεθος των αισθημάτων μου
θα το ’χουν ξεπεράσει.
Έτσι το πρόσωπο το προσφιλές
δεν θα με νοιάζει διόλου
μόνη θα μείνω να ερωτεύομαι
το φως εκείνο του διαβόλου.