Η θάλασσα δεν πάει πουθενά.
Όρια έχει, μου ’λεγες υποκριτικά.
Δες σύνορο απέναντι τη μαύρη οροσειρά.
Έβλεπες τη γραμμή του ορίζοντα
σαν μια απόκοσμη αλυσίδα.
Δεν άφησες την υγρασία της να λιώσει
τα κάγκελα που έτρεφες στην ίριδα.
Ούτε λογάριαζες το βάθος
και το ταξίδι της σταγόνας ως ψηλά.
Τη θάλασσα π’ ανάβλυζε στα μάτια σου
έκανες αλυκή
και πέταγες τ’ αλάτι σου
μέσα στου κόσμου την πληγή.