Δεν επεξηγείται η ομορφιά,
κρυμμένος βράχος
όπου έχεις ονειρευτεί το σώμα σου
μέσα στο σώμα μου
–θρίαμβος της ασυνέχειας,
σχάση κι αποκατάσταση ενότητας–
τοιχογραφία εγχάρακτη στο στήθος σου
που ρυτιδώνεται, τρεμίζει
στον ασίγαστο καθρέφτη σου.
Δεν αρκεί η ομορφιά
όταν ασβεστώνεσαι με φως δανεικό
για να κρύψεις τα σκοτάδια,
την άσπαστη σιωπή
που θεμελιώνει αυτόματες χειρονομίες,
ένας μεγάλιθος για να σκαλίζεις
τις παρενθέσεις που άνοιξες εδώ και χρόνια
και ζεις εντός.

Τα τοπωνύμια, παλιά οστά,
μικροί σταυροί στα κοιμητήρια
όπου ησυχάζουν κτήτορες και περαστικοί.
Η τουριστική βουκαμβίλια πετάει ανέγνωρη
μαβιά οδόσημα στο μονοπάτι
των εραστών του Αυγούστου
που ενταφιάζουν τη στιγμή σε
smartphone με υψηλή ανάλυση.

Όσο ο ουρανός θα μεταγγίζεται
στη θάλασσα που ζώνει
το νησί σου,
εγώ θα δένω με
αιμάτινες κλωστές το δέρμα σου
θα πλήττω με την ηλεκτρισμένη κόμη μου
τα νεύρα, τις κλειδώσεις,
θα κατοικώ μοναδική κυρά
κι ακρίτας γι’ άγνωστους εχθρούς
στην Αστυπάλαια του νου σου.