Περπατώντας πάνω στ’ απομεινάρια
δρόμου βυζαντινού,
συλλογιζόσουν το βάρος της πέτρας
και την ελαφράδα της ύπαρξης.
Το βλέμμα σου ευλαβικά
λίχνιζε την αρχαία ύλη.
Δεν το περίμενε κανείς
ότι η ανάσα με άλλον τρόπο
θα κοπεί.
Σα νυχτερίδα γαντζώθηκε η λαχτάρα
από την κόγχη που άσπριζε.
Τα σύμβολα στο δέρμα
γέμισαν αίμα από τις σφύζουσες φλέβες.
Έσταζε το φιλί στην άκρη των χειλιών,
τα δόντια τσάκιζαν το τσόφλι της επιθυμίας
και τα κορμιά φρυγμένα από την κάβλα
κοίταζαν να κρυφτούν
μες στον Κανόνα μιας θρησκείας
και στα κομψά καμπαναριά μιας άλλης.
Μέσα στη νύχτα, φλέγονταν
επικυρώνοντας μια στυγνή συνθήκη
που ξεγελά τη σάρκα.