Κάθε πόνος ένας στρατηγός με παράσημα και διακριτικά
–διαμνημόνευση πολυετούς υπηρεσίας– στις πτώσεις
διατάσσει υπακοή στην έπαρση της προσμονής στην
επικράτεια της λήθης
εκπαιδεύει ό,τι σε ορίζει μυστικά –ερήμην σου– τοποθετεί
κιλλίβαντες πολυβόλων κι άλλους οπλικούς μηχανισμούς
στα αμήχανα χέρια σου θωρακίζει με πανοπλίες μεταλλικές
το φιλειρηνικό σου κορμί έγινες τώρα κι εσύ
ένα τεθωρακισμένο όχημα της μοναξιάς
μέσα σε πλήθη στρατευμένων εθελοντών μέσα στα χαρακώματα
δεν έχουν ιδέα (όπως κι εσύ) γιατί πολεμάνε τα βράδια
όταν ο κουρνιαχτός της μάχης καταλαγιάζει όταν σβήνει ο αχός
των πιστολιών συντάσσεις ανεπίδοτες επιστολές
στον Δαίδαλο: «είναι ακατανόητη, πατέρα, αυτή η σιωπή είναι
αχανής ο Λαβύρινθος, παράξενη αυτή η λύπη, δεν έμεινε
κανείς τελειώνουν οι προμήθειες τα φάρμακα τελειώνουν
μια ταμπλέτα ασπιρίνης έμεινε –κι αυτή μισή–, ladose, χάπια πολύχρωμα
για τις αλλεργίες, ένα εισπνεόμενο κορτιζόνης για τη δύσπνοια
τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ κάθε ανάσα μια υπενθύμιση
αυτοχειρίας μια επιστράτευση στεναγμών για όσα μάταια επιμένουν
να πολεμήσω, ναι, αλλά για ποιον; Γιατί;
Για ποια πατρίδα;
Κοίταξε γύρω σου πατέρα: γέμισε ο κόσμος παράξενα πουλιά
Ίκαροι γκρεμίζονται με λιωμένα φτερά από τα παράθυρα
των νοσοκομείων, στους δρόμους, στις γραμμές του μετρό –τι κακορίζικοι πολεμιστές–
δεν πρόλαβαν καν να καταταγούν δεν πρόλαβαν την μάχη καν να ξεκινήσουν
κι αυτή η μόνιμη συννεφιά στον ουρανό
πάνω από την πόλη, δεν είναι η ζέστη, πατέρα, που μας καίει τα φτερά,
δεν είναι ο ήλιος που μας λιώνει τα χέρια (μακάρι να ήταν!)
δεν είναι το αττικό φως, η επιμονή του να μας μακελεύει τρυφερά, αιώνες,
οι πτώσεις μας συντελούνται εν κενώ –στην παγωνιά–
μόνοι μας πέφτουμε –ολομόναχοι– δεν πετάξαμε ελεύθεροι
(όπως εκείνος) ποτέ
δεν ξεκίνησε ποτέ για εμάς
αυτό το ταξίδι».