Ονειρευόμουν τη θάλασσα.
Ο βυθός ήταν σκοτεινός υδράργυρος.
Φώτα θαμπά έπλεαν στην αποβάθρα
έβγαζαν τις γλώσσες τους
ανάμεσα στα δέντρα.

Ο ύπνος με είχε κλείσει μέσα του
μα είχα τη δύναμη του νερού
και των αισθήσεων. Η φωνή σου έλεγε
πως τ’ όνειρο μπορεί να παραβλέψει
τη λαχτάρα.

Δεν γνώριζα τι εννοούσες –
κανένα σημάδι δεν αποδείκνυε
τη δόξα της καρδιάς: η μικρή άρκτος
μεγέθυνε στο στήθος μου τη φωνή σου
εκπυρσοκροτώντας τυφλά μες στη νύχτα
τον αχό μιας κατολίσθησης:
ό,τι φοβόμουν
ό,τι ζητούσα.