Ο υπέργηρος ο σκύλος της Φανής
Πάσχει, μου εξηγούν, από άνοια.
Χάνει συχνά τον προσανατολισμό του.
Ξυπνά τη νύχτα, δεν αναγνωρίζει
Το περιβάλλον όπου έζησε και γέρασε,
Τον κυριεύει ο πανικός και κλαίει.

Εκείνη η νεραντζιά στη λεωφόρο
Φυτεύτηκε προ ετών μες στην πλακόστρωση,
Τάχα ένα δάνειο καλλωπισμού απ’ τη φύση.
Σάστισε, έχασε τον προσανατολισμό της.
Γέμισε ο κορμός παραμορφώσεις.

Ακμαίος ο πατέρας μου ακόμη
Χτυπήθηκε από το κακό.
Έμεινε έξι χρόνια στο κρεβάτι
Με πλήρη διαύγεια πνεύματος.
Όταν προσκλήθηκε, ακολούθησε αμίλητος.
Στιγμή δεν έχασε τον προσανατολισμό του.

Στοιβάζεται η θάλασσα στην πόρτα μας.
Στρώματα στρώματα νερού ώσπου ν’ αδειάσει.
Να μείνει ο βυθός με τις νεκρόκασες
Σαν να ’χει χάσει τον προσανατολισμό του
Κι αντί για το ζωτικό μας μυστήριο
Ν’ απομείνει ένα ανοιχτό ξεροπήγαδο
Που συνεχίζει να το στραγγίζει το φως.