Σε χρόνια πιο παλιά
σ' ολόχρυσα μαλλιά
την πρώτη είχα χτίσει
της αγάπης μου φωλιά

Μα ο καιρός περνά
και μάτια καστανά
με κάναν να νομίζω
πως πονώ αληθινά

Του έρωτά μου έχτιζα παλάτια
που γκρέμισαν τα δυο γλυκά σου μάτια
αυτά πια λαχταρώ και να γιατί θαρρώ
μακριά σου πια να ζήσω δεν μπορώ

Η αγάπη μου η τελευταία
η μοιραία είσαι εσύ
γι' αυτό έλα να πάμε παρέα
αγκαλιασμένοι στης αγάπης το νησί

Θα περνούμε τις χαρές και τις λύπες
συντροφιά, αγαπούλα μου χρυσή
μια κι η αγάπη μου η τελευταία
η μοιραία είσαι εσύ