Του έρωτα δροσοσταλιά
της άνοιξης φιρμάνι
σαν στάξει πάνω στον ανθό
γίνεται η γη λιμάνι.

Ολόφωτο, πολύβουο
ανεμοστολισμένο
κι εγώ με την ανάσα σου
καράβι αραγμένο.

Μια αχτίδα φως με σεργιανά
επάνω σου ριγμένη
κι ο κάθε χτύπος της καρδιάς
εσένα περιμένει.

Πως φτερουγίζει όταν κοιτώ
τ’ όμορφο πρόσωπό σου,
γίνεται ο κόσμος μια αγκαλιά
μες το χαμόγελο σου.

Να ‘ταν η μέρες μου πουλιά
και να σου κελαηδούνε
κι οι καλημέρες μου φιλιά
στα χείλη σου να ‘ρθούνε.

Του έρωτα τη φορεσιά
μονάχα θα φοράω
με βλέμματα θα σου μιλώ,
μ’ έργα θα σ’ αγαπάω.