Η Σταρ καθόταν μισοξαπλωμένη στον καναπέ,
ο Βιογράφος καθόταν στο γραφείο.
Έξω είχε μέρα και ευχάριστο ήλιο.
Λίγο πριν είχε σύννεφα. Λίγο μετά, δεν ξέρει κανείς.
Η Σταρ, με τα πόδια της απλωμένα πλάι σε υπέρκομψο κόμπο.
Ο Βιογράφος σήκωσε το ποτήρι με το νερό.
Σκεφτόταν από ώρα να το πιει ή να το ρίξει πάνω του να ησυχάσει.
Αλλά η φωτιά που τον καίει δεν σβήνει με τους γνωστούς τρόπους.
Ο Βιογράφος ακούμπησε και πάλι το ποτήρι στο τραπέζι.
Και τότε σκέφτηκε τρελαίνομαι.
Μετά σκέφτηκε όχι περισσότερο από χτες.
Και σκέφτηκε α, εντάξει.
Ξαφνικά επιθύμησε ξανά τη σταρ πεθαμένη.
Η Σταρ ξεφύλλιζε την τελευταία μέρα της.
(Η τελευταία μέρα της ήτανε τρεις σελίδες.
Τις είχε και τις τρεις μπροστά της. Τις
είχε γράψει εχθές το βράδυ ο Βιογράφος.
Είχε ξενυχτήσει για να τις γράψει.
Η Σταρ αυτό το εκτιμά πάντα. Γι’ αυτήν,
οι μαύροι κύκλοι κάτω απ’ τα μάτια του
είναι απόδειξη της αφοσίωσής του.)
Αλλά: υπήρχε πολλή ησυχία στον αέρα, και
έπρεπε να γίνει κάποιος θόρυβος για να σπάσει η
ησυχία στον αέρα.