Με ένα μυαλό παγιδευμένο
Και σαν αγρίμι, πληγωμένο
Μπαίνω στης τρέλας την αφώτιστη σπηλιά
Με ένα κουβάρι μπερδεμένο
Το πεπρωμένο μου υφαίνω
Αχ, πότε θα 'βρω της γαλήνης
Την φωλιά

Κι όλο καινούργιους μύθους χτίζω
Και τα δαιμόνια ξορκίζω
Γιατί έχω λόγους, έχω λόγους
Έχω λόγους να ελπίζω

Ψυχή μου έσβησες τούς φάρους
Κι ο φαροφύλακας τού θάρρους
Σαν γερασμένος ναυτικός πιάνει στεριά
Κι αμίλητος μες στο πιοτό του
Αναζητάει τον εαυτό του
Μα εκείνος χάθηκε για πάντα μια βραδιά

Κι' όλο καινούργιους μύθους χτίζω
Και τα δαιμόνια ξορκίζω
Γιατί έχω λόγους, έχω λόγους
Έχω λόγους να ελπίζω.