Η μητέρα δεν παραδέχεται πως φταίει ποτέ για τίποτα.
Αυτό μας οδηγεί για χρόνια να νομίζουμε πως η μητέρα
για τίποτα ποτέ δεν φταίει.
Όμως αφού δεν φταίει εκείνη, λέμε, ε,
κάποιος άλλος τότε, μα ποιος,
ποιος;
Ώστε να μη χρειαστεί να απαντήσουμε εγώ,
κλείνουμε οι τρεις τα μάτια μας
και κλέφτικα πάλι σφυρίζουμε
προς το υπερπέραν των λευκών σεμέν της.

Τα σεμέν είναι τσίλικα, βρίσκονται παντού, κυκλώνουν τον χώρο.
Μεσολαβούν ανάμεσα στις ρώγες των δαχτύλων μας και σε κάθε πράγμα.
Οι τρεις τυφλοί τα λέμε μπράιγ και μένουμε να τα διαβάζουμε με την αφή.
Αλλά δεν είναι αυτά γραφή, δεν σημαίνουν κάτι – άλλο είναι.

Τον κατάλευκο πολύποδα της αθωότητάς της
η μητέρα τον έπλεκε αιώνες με το τσιγκελάκι.