Σαν μπουκάλι πλέει στ’ αγιάζι
ένα μάταιο «σ’ αγαπώ»
που σπανίως απαγκιάζει
χρόνια στον ωκεανό

Μοιάζεις όπως μία σκάλα
που πεθαίνω ν’ ανεβώ
δίχως κουπαστές και δίχως
να με βγάζεις σ’ ουρανό

Όσα ρούχα αφήνω πίσω
τ’ άφησα να τα φοράς
και προπάντων το μαντήλι
που ‘χε χρώμα κερασιάς

Μάταια βρίσκομαι σε τρένο
δεν υπάρχουν πια σταθμοί
μάταια κυλάει κι ο χρόνος
έχω πια παραιτηθεί