Πώς μιλάει η σιωπή
με δανεική φωνή για όνειρα χαμένα,
πώς αλλάζουν οι σκιές
σε γνώριμες μορφές που οδηγούν σ’ εσένα.

Θα σου λέω πάντα ναι
κι ας μη ρωτάς ποτέ και ο πόνος θα κερδίζει.
Κι αν μετράω αντοχές
θα βρίσκω πιο πολλές η νύχτα να ελπίζει.

Ποιος χρεώνεται Θεός
και παίζει συνεχώς με νότες τη φωνή σου.
Ποιος σκοτάδι κάνει φως
και γίνεται οδηγός φορώντας τη μορφή σου.

Πώς κυλάει ο λυγμός
και γίνεται σκοπός σε στίχο ξεχασμένο.
Πώς αλλάζει η σκηνή
εσύ για να ‘σαι εκεί και στο κενό να μένω.

Θα σου λέω πάντα ναι
κι ας μη ρωτάς ποτέ και ο πόνος θα κερδίζει.
Κι αν μετράω αντοχές
θα βρίσκω πιο πολλές η νύχτα να ελπίζει.

Ποιος χρεώνεται Θεός
και παίζει συνεχώς με νότες τη φωνή σου.
Ποιος σκοτάδι κάνει φως
και γίνεται οδηγός φορώντας τη μορφή σου.