Είμ’ ο δεύτερος ο κλώνος στον κορμό
Που λάτρεψε τον πρώτο και τις ρίζες
Συνδεόμαστε μ’ αιμάτινο αρμό
Κι αφού δεν γέννησα καρπούς
Δε θα μπορέσουν, με ακούς;
Να δουν αυτό το δέντρο σε κορνίζες.

Κανενός δεν πήρα τ’ όνομα εγώ
Κανείς δε θα το πάρει από ‘μένα
Ήμουν λεύτερος πολύ, τ’ ομολογώ
Να κάνω λάθη πολλαπλά
Κι αυτά με χρέωσαν απλά
Να ζήσω τη ζωή μου αγχωμένα.

Με δυο φάρμακα, αλκοόλ και προσευχές
Παλεύω για ν’ αντέχω τις προκλήσεις
Και απόψε πάλι τρέχω από χθες
Για να μαζέψω, πιθανόν
Κάτι σπασμένα αλλωνών
Χωρίς αυτοί να δίνουν εξηγήσεις.

Είναι πλέον πιο πολύ από γνωστό
Τη θλίψη πως ασπάστηκα για χρόνια
Κύριέ μου, μια συγνώμη σου χρωστώ
Μιας κι αμάρτησα πολύ
Χωρίς καμία συστολή
Των τύψεων φοβάμαι τα σαγόνια.

Σ’ ένα ποίμνιο δε βρέθηκα αμνός
Κι ας έπαιξα σαν πιόνι σε σκακιέρα
Μα θα φύγω όπως θέλω, σαν καπνός
Από τα δέντρα πιο ψηλά
Κι ενώ θα κλαίω σιωπηλά
Τραγούδια θα σκορπάω στον αέρα.

Χωρίς φάρμακα, αλκοόλ και πανικούς
Και δίχως άλλα βάρη στον αυχένα
Θα κρυφτώ μέσα σε στίχους αστρικούς
Για ν’ αγκαλιάζω τα παιδιά
Που στην καρδιά έχουν κλαδιά
Και μοιάζουνε λιγάκι με εμένα.