Κάτι βράδια που το ψάχνω πως έφτασα εδώ
Με τις βαλίτσες μου γεμάτες από πάθη στριμωγμένα
Αυτός ο δρόμος που εγώ τράβηξα δεν ήτανε για μένα
Κι ίσως να κάνω ακόμα λάθος που όλο προσπαθώ.

Αυτά τα βράδια που με κάνουνε συχνά να νοσταλγώ
Κι όπως φυσάει ο αέρας με τραβάει στα παλιά
Μέχρι να ‘ρθει ένας ήλιος να με πιάσει απ’ τα μαλλιά
Να με στοιχίσει με σκουπίδια το πρωί στο φορτηγό.

Αυτή η ζωή πια μου μετρά απώλειες και μόνο
Ό,τι πήρα μου το πήρε πριν προλάβω να μιλήσω
Όλοι φύγαν βιαστικά κι εγώ έμεινα δες πίσω
Έχοντας κάποια τραγουδάκια φτιαγμένα από πόνο.

Εγώ θα μείνω εδώ να ελπίζω και να αντέχω
Να ψάχνω να πιαστώ απ’ τις κομμένες τις λαβές μου
Να κρύβω ένα νόημα βαθιά στις συλλαβές μου
Εγώ θα μείνω εδώ να ελπίζω και να αντέχω.

Είναι θυμός ο στεναγμός για εκείνα που δένονται
Και μου κόβουν την ανάσα σαν μου σφίγγουν τον κορμό
Κάτι κορσέδες που σκληραίνουνε τον κόμπο στο λαιμό
Μοιάζουν με τους Γερμανούς που συνέχεια ξανάρχονται.

Είναι σκληροί αυτοί οι καιροί στον ύπνο γαληνεύω
Ένα χάδι μ’ ένα χάπι που μου δίνουνε στο χέρι
Μα πώς να ασπρίσει το κοράκι και να γίνει περιστέρι
Αφού στο αίμα μου φωλιάζει να αγρυπνώ και να αγριεύω.

Άμα τολμάς να αιμορραγείς πως θες να μην πεθάνεις
Κάποιες πληγές δεν κλείνουν όσα ράμματα κι αν δέσεις
Μα αν θες να μη λυγάς να μάθεις να αντέχεις
Και τραγούδι τους λυγμούς σου περήφανο να κάνεις.

Εγώ θα μείνω εδώ να ελπίζω και να αντέχω
Να ψάχνω να πιαστώ απ’ τις κομμένες τις λαβές μου
Να κρύβω ένα νόημα βαθιά στις συλλαβές μου
Εγώ θα μείνω εδώ.