Θα ’ρθει κάποια μέρα, που εμείς οι δυό
θα ξαναβρεθούμε με το φύσημα του αέρα
κι όλο θα γελάμε και θα σε κοιτάζω όπως τότε που είδα
πρώτη φορά μου, τα μάτια σου τα δυό
πράσινες λίμνες που με καλούσαν μέσα τους να μπω.

Ήσουνα τ’ αηδόνι κι ήμουνα εγώ
το μικρό τριζόνι που πολέμαγε να μάθει
το κελάηδισμά σου το αγγελικό,
μα όταν η νύχτα, θα με σκεπάσει κι’ αποκοιμηθώ
τότε μόνο θα τραγουδήσω πόσο σ΄ αγαπώ.

Ήσουνα το αστέρι κι ήμουνα εγώ
το μικρό μικρούλι τόσο δα το ανθρωπάκι
κι όλο σε κοιτούσα ψηλά στον ουρανό
και προσπαθούσα να σε πιάσω λίγο να ζεσταθώ
κι όλο ζητούσα στις προσευχές μου κοντά σου να βρεθώ.

Θα ‘ρθω με λουλούδια με δώρα και γλυκά
θα ’ρθω με τραγούδια που έχω γράψει για εσένα
και με μια κιθάρα θα σου τραγουδάω
θα σου λέω με στιχάκια, πόσο σ’ αγαπάω
πόσο πολύ μου έχεις λείψει και αχ, πόσο σε ζητάω.

Κι όταν πια θα δέσει το πλοίο της γραμμής
και θα ’ρθει να με πάρει και κοντά σου θα με φέρει
θα ξαναβρεθούμε πάλι εμείς οι δυό
τότε μόνο θα ησυχάσω , θα ξεκουραστώ
και για πάντα, θα σου λέω, πόσο σ’ αγαπώ.