Όταν περνάς ο κόσμος καίγεται
βρέχει φωτιά κι ο πόνος χαίρεται
σαν περπατάς, το κάθε βήμα σου
είναι φονιάς κι εγώ το θύμα σου.
Όταν μιλάς, τ’ αηδόνια ντρέπονται
να κελαηδούν δεν το αντέχουνε,
μονάχα εσύ πρέπει να ακούγεσαι
όταν μιλάς τον ήλιο λούζεσαι.
Κι όπου κοιτάς καημός ακούγεται
κι όταν γελάς, έρχεται η άνοιξη
κι ο ουρανός έχει κατάνυξη
κι εγώ βουβός.

Πόσο πονάω και πόσο χαίρομαι
που σ’ αγαπάω και καταστρέφομαι,
σαν το κερί λειώνω και χάνομαι
κι απ’ της φωτιάς τα χέρια πιάνομαι.
Είσαι η φωτιά, είμαι το δέντρο εγώ
κι έχω χαρά που πάω για να καώ,
μονάχα εσύ, είσαι το απόλυτο
το θεϊκό και το αμόλυντο.
Καράβι εσύ, εσύ και η θάλασσα
φουρτούνα εσύ κι εγώ που χάλασα
μία ζωή, μεσ’ το παράπονο και τον καημό.

Να σ’ αγαπώ, για αυτό γεννήθηκα
τι κι αν χαθώ, το φχαριστήθηκα,
χίλιες φορές να με σκοτώσουνε
χίλιους καημούς και να μου δώσουνε.
Για σένα εγώ πάλι θα ορκίζομαι
τι κι αν πονώ και βασανίζομαι,
θα σ’ αγαπώ και θα ’σαι η μέρα μου
θα ’σαι η ζωή και η καλημέρα μου.
Όπου περνάς, μυρίζει η άνοιξη
κι εγώ πιστός μεσ’ την κατάνυξη
σ’ ακολουθώ, ζω μεσ’ τον ίσκιο σου
και σ’ αγαπώ.

Όταν περνάς ο κόσμος καίγεται
βρέχει φωτιά κι ο πόνος χαίρεται
σαν περπατάς, το κάθε βήμα σου
είναι φονιάς κι εγώ το θύμα σου.
Όταν μιλάς, τ’ αηδόνια ντρέπονται
να κελαηδούν δεν το αντέχουνε,
μονάχα εσύ πρέπει να ακούγεσαι
όταν μιλάς τον ήλιο λούζεσαι.
Κι όπου κοιτάς καημός ακούγεται
κι όταν γελάς, έρχεται η άνοιξη
κι ο ουρανός έχει κατάνυξη
κι εγώ βουβός.

Να σ’ αγαπώ, για αυτό γεννήθηκα
τι κι αν χαθώ, το φχαριστήθηκα
χίλιες φορές να με σκοτώσουνε
χίλιους καημούς και να μου δώσουνε.
Για σένα εγώ πάλι θα ορκίζομαι
τι κι αν πονώ και βασανίζομαι
θα σ’ αγαπώ και θα ‘σαι η μέρα μου
θα ’σαι η ζωή και η καλημέρα μου.
Όπου περνάς, μυρίζει η άνοιξη
κι εγώ πιστός μεσ’ την κατάνυξη
σ’ ακολουθώ, ζω μεσ’ τον ίσκιο σου
και σ’ αγαπώ.