Το βοριαδάκι που περονιάζει,
την γριούλα διόλου δεν την πειράζει
ξύλα μαζεύει για να ζεστάνει,
τον ανθρωπάκο της που θα πεθάνει
κι ο θάνατός του θα ΄ναι απλός,
θα ΄ναι ένας θάνατος φυσικός.

Στο δασάκι που ανεβαίνει,
μελαγχολική και αχ πόσο θλιμμένη
χρόνια πριν το καρτερούσε,
το ανθρωπάκι που αγαπούσε
κι ο θάνατός του θα ΄ναι απλός,
θα ΄ναι ένας θάνατος φυσικός.

Τίποτα, τίποτα δεν σταματάει,
τη γριούλα όσο κρατάει
με τα χέρια ξερά σαν φύλλα,
του ανθρωπάκου της κόβει ξύλα
κι ο θάνατός του θα ΄ναι απλός,
θα ΄ναι ένας θάνατος φυσικός.

Ούτε η φωνή αυτή που λέει,
από μέσα της και κλαίει
πως στο σπίτι σαν θα γυρίσει ,
ο ανθρωπάκος της θα ΄χει σβήσει
κι ο θάνατός του θα ΄ναι απλός,
θα ΄ναι ένας θάνατος φυσικός.

Δεν την τρομάζει ούτε η φωνή,
η πιο βαθιά η πιο σκοτεινή
που της λέει πως όσο ζούσε,
ίσως και να την απατούσε
κι ο θάνατός του θα ΄ναι απλός,
θα ΄ναι ένας θάνατος φυσικός.