Παίζει η ζωή ένα περίεργο παιχνίδι
μοιάζει με εκείνα παιδιά στο πουθενά
που αγκάλιασαν με πείσμα την ελπίδα
όμως προδόθηκε στο τέλος η καρδιά.

Έστω στο λίγο βρήκα υπομονή να μείνω
αρκέστηκα απλά να καρτερώ
σακάτεψε το χρόνο η προσμονή σου
μια στιγμή για ενός αιώνα ερχομό.

Θέλω ή μπορώ, δε το μπορώ να θέλω
νίκησε λες απλά η λογική
μαχαίρι που σε σφάζει δίχως αίμα
και όμως να μη γιατρεύεται η πληγή.

Αυτές τις ώρες σου χρωστώ ένα τραγούδι
και την ανάγκη να γυρέψω ένα σκοπό
το ξέρω πως υπάρχω στο μυαλό σου
και εσύ στο κάθε μου αναστεναγμό.

Στις λίγες μέρες που θυμάμαι να ξεχνάω
οφείλω να σου πω ένα ευχαριστώ
χωρίς να φεύγω έμαθα να δραπετεύω
και αυτό σε εσένα μόνο το χρωστώ.