Σαν μυστικά αφανέρωτα
όσα μαζί μας φέραν
τον πιο μεγάλο της έρωτα
μας εμπιστεύτηκε η γη.

Μα είναι τα λόγια μας φυλλοβόλα
ανθίζουν μια εποχή
προσωρινά είμαστε αιώνιοι
πάντα σοφοί κι ανώριμοι
πως τα χάνουμε όλα;

Ποιήματα στάζουν τα χείλια σου
πίνω, δεν ξεδιψάω
σε ψηλαφώ με τα μάτια μου
μαθαίνω να αγαπάω.

Μα είναι τα λόγια μας φυλλοβόλα
ανθίζουν μια εποχή
προσωρινά είμαστε αιώνιοι
πάντα σοφοί κι ανώριμοι
πως τα χάνουμε όλα;