Κάποια μανούλα ξεκινά και νύχτα παίρνει τα βουνά
είναι ο γιος της άρρωστος, βαρειά για να πεθάνει.
Και με τ’ αθάνατο νερό της είπαν πως θα γιάνει
και πάει η δόλια στο βουνό, νά ’βρει τ’ αθάνατο νερό.

Προτού να σκάσει η χαραυγή, φτάνει η μανούλα στην πηγή
και σκύβει με κρυφή χαρά, νεράκι να μαζέψει.
Μα τι μεγάλη συμφορά, έχει η πηγή στερέψει,
κλαίει η φτωχή στη σιγαλιά, κλαίνε μαζί και τα πουλιά.

Παίρνει ξανά το γυρισμό, με πόνο και με σπαραγμό,
αφού δεν βρήκε το νερό, το γιο της για να γιάνει.
Απ’ το μεγάλο της καημό, στο δρόμο θα πεθάνει,
παίρνει ξανά το γυρισμό, και όλο κλαίει με καημό
και όλο κλαίει με καημό
και όλο κλαίει με καημό....