Ώρες τώρα αμίλητοι, σαν δυο επιβάτες
σ’ ένα κρύο τρένο, δίχως προορισμό.
Πώς κοιτάμε αδιάφορα πίσω από το τζάμι,
όσα αγαπάμε, μακριά να φεύγουν δίχως γυρισμό.

(Επωδός)
Μα πες μου πώς μπορεί η καρδιά δρόμο άλλο να πάρει
κι όσα αγαπήσει πίσω της ν’ αφήσει, δίχως να πονά.
Μα πες μου πώς μπορεί η καρδιά δρόμο άλλο να πάρει,
δίχως να ματώσει, κι όρκους πού ’χε δώσει τώρα να ξεχνά.

Ώρες τώρα αμίλητοι, μες το κρύο τρένο,
πήραμε το δρόμο για το γυρισμό.
Δύο επιβάτες που ποτέ τόπους από το τζάμι
ίδιους δεν κοιτούνε, μα τον ίδιο πάντα θα ‘χουν προορισμό.

(Επωδός)
Αφού δε γίνεται η καρδιά δρόμο άλλο να πάρει
κι όσα αγαπήσει πίσω της ν’αφήσει, δίχως να πονά.
Αφού δε γίνεται η καρδιά δρόμο άλλο να πάρει δίχως να ματώσει
κι όρκους πού’ χε δώσει, τώρα να ξεχνά.