Βήματα
σφράγισαν το χώμα
μες στο σώμα μου βαθιά
γίναν ρίζες

Ποιήματα
ψάχνουν κάποιο στόμα
στα απλωμένα μου κλαδιά
θα βρουν φωλιά

Χειμώνιασε στο Λαύριο
τα χρόνια γίναν πέτρες
Δε χάραξε το αύριο
τα όνειρα δραπέτες

Δεν ξεχνώ
την κραυγή που μένει
στης Ελένης* το λαιμό
σαν αγκάθι

Συγχωρώ
όμως έχω μάθει
ποιοι προδώσαν
και σε ποιους χρωστάω που ζω

Χειμώνιασε στο Λαύριο
τα χρόνια γίναν πέτρες
Δε χάραξε το αύριο
τα όνειρα δραπέτες