ΣΤΙΧΟΙ
Λάλημα πετεινού
Τραγούδι κύκνου μες στη νύχτα
Και μήνυμα μονόχορδο ανιαρό
Που με φωνές μου στέλνεις
Πως ξαναρχίζει σήμερα
Σήμερα πάλι σήμερα
Το ερωτικό σου το τραγούδι δεν ακούω
Κάνω πως δεν τ' ακούω κλείνω τ' αυτιά μου
Στην κραυγή σου
Κι όμως χαρούμενος σηκώνομαι
Σχεδόν κάθε πρωί
Και κάτω από το φως του ήλιου σφάζω
Τα ομορφότερα όνειρα της νύχτας.
_______________________________________________

Νύχτα, όπως αυγή
Έλος, όπως πηγή
Τέλος, όπως αρχή.
Ο κύκνος κι ο πετεινός
Το πένθος κι ο ζωντανός
Ο άσπρος κι ο πλουμιστός.
Αντιθετικά συνώνυμα
Γεφυρώματα αντινομιών.
Το όμορφο όνειρο κι η ξένοιαστη άρνηση -
κοιμούνται μαζί αλλά ξυπνάνε χωριστά.
Για πόσες νύχτες,
Πότε η επόμενη κίνηση, η αιφνιδιαστική στιγμή;
Το άσμα κι η σιγή
Κι η αναίμακτη σφαγή
Το τραγούδι και η κραυγή
∆ίχως σώμα, ούτε φωνή:
∆εν απευθύνομαι σ’ ένα πρόσωπο αλλά στο βάθος μιας επιθυμίας.
Τι άλλο μπορεί να είναι μια άρνηση πέρα από άρνηση;
Τίποτα περισσότερο από παιγνιώδης υπέρβαση των ορίων της.
Το όχι είναι η κρυμμένη δύναμη του ναι.
Όχι απαραίτητα προσποίηση ειλικρίνειας λοιπόν
Αλλά ειλικρίνεια της προσποίησης.
Κάποτε οι αντιφάσεις εμφανίζονται
Για να δοκιμάσουν την αρχική θέση
Όπως μια εξαίρεση δοκιμάζει τις αντοχές του κανόνα.
Ή, όπως κάποτε η άρνηση είναι στοιχειώδης μεταμφίεση κατάφασης
Όταν το όχι γίνεται πρόσκαιρη μεταστροφή του ναι.
Αρνούμαι αινιγματικά -και ας είναι αυτό το μόνο διεγερτικό μου-
μέχρι να βιωθεί στο ακέραιο η έκ(σ)ταση της συμμετοχής μου.
Μια ειλικρινής προσποίηση, όχι;
Ναι.