Είμαι ένας πρόσφυγας κλεισμένος στα αμπάρια σας
είμαι το φάλτσο της ωραίας σας μελωδίας
σκάρτο εμπόρευμα στα γιορτινά παζάρια σας
είμαι κραυγή σε ώρα κοινής ησυχίας,

Είμαι πεσμένος στο πεζοδρόμιο έξω απ το σπίτι σας
πάνω μου μπάτσοι με χτυπάνε και κοιτάτε
νοικοκυραίοι που δε βλέπετε ως τη μύτη σας
σηκώστε κάμερες ψοφίμια και τραβάτε.

Είμαι γυναίκα που την στρίμωξε ο γιόκας σας
ξέρω.. εγώ φταίω.. έτσι όπως ήμουνα ντυμένη
είναι από σπίτι και με αρχές τα αθώα αγόρια σας
και εγώ πουτάνα για βιασμό ξετρελαμένη.

Είμαι παιδί. Πέσαν οι βόμβες σας στο σπίτι μου.
Είμαι παιδί. Πέρασα νύχτα το Αιγαίο
Συνεδριάστε πολιτισμένοι για την τύχη μου
πέστε μου μόνο αν σας συμφέρει να αναπνέω.

Μυρίζει θάνατο η άγια κοινωνία σας
υποκριτές.. από τον φόβο είστε χεσμένοι
είναι ανίκητη το ξέρω βλακεία σας
κι η ησυχία σας με αίμα είναι βαμμένη.

Μία κραυγή σα προσευχή για όσους δεν άντεξαν
για όσους λυγίσανε μα ακόμα το παλεύουν
για όλους εκείνους που δεν είδαν, ούτε άγγιξαν
όμως δεν έπαψαν ποτέ τους να πιστεύουν.