Περπατώντας στην ακροθαλασσιά
ανάμεσα στη μουσκεμένη λευκότητα
των σκιών μας – όπως γιγαντώνονται
στη διαύγεια του αέρα, μπαίνουμε
στα νέα σημάδια του καιρού

ξεπροβάλλουν σαν μια ακόμα
συνηθισμένη κατάσταση,
ενώ καθαρίζεις με τα δάχτυλα δυο λευκά βότσαλα –
τα τοποθετείς με τρόπο τελετουργικό στα μάτια σου

μου λες «δεν θα πεθάνεις ποτέ» παρά μόνον
από έρωτα
ένα πρωινό, εδώ πλάι στον ωκεανό, δίπλα σε μένα
σε μια ολότητα που εμπεριέχει την ομορφιά

των ίσκιων μας

όμως όχι εμάς.