Οἱ μέλισσες – μικρὰ χερουβείμ, περιπλανῶνται μόνες στὸν κόσμο
ἐκεῖ ποὺ ἡ ἀγωνία μας περιγελᾶ τὰ πάντα – περιπλανῶνται μόνες στὴν πόλη
περιπλανῶνται σὲ ἄδεια δωμάτια – περιπλανῶνται στὴ σπηλιὰ τοῦ μυαλοῦ μου

ἡ τελευταία λέξη ἀνήκει σ’ αὐτές, ἐκεῖνες εἶναι ἡ μοναδικὴ εὐκαιρία στὴ γῆ
ἡ εὐωδιὰ τῶν ἄνθεων, περνάει μέσα ἀπὸ τὴν θερμοκρασία τῆς λευκῆς νύχτας
καὶ βγαίνει ἀπὸ τὸ στῆθος σου – ἔτσι ἑνώνει τοὺς ἀνθρώπους μὲ αἰώνια λατρεία
ἡ καθαρότητα τοῦ μελιοῦ!

ὁ οὐρανὸς εἶναι ἐλευθερία ἀπὸ ἕναν ἄλλο κόσμο – μπορεῖ νὰ φθάνει ἀκόμα
καὶ μετὰ τὴν ἄνοιξη – σὲ ἕναν τόπο ὅπου ξέρει καλὰ νὰ ἀνθίζει
ὅπως χιλιάδες μέλισσες μαζεύονται, σκορπίζουν στὸν ἀέρα
ὅπως πετᾶνε ἀπὸ λουλούδι σὲ λουλούδι δίχως νὰ βιάζονται
ἀνακατώνοντας τὴ γύρη, ἀνακατώνοντας μιὰ παράξενη περίοδο
τῆς ἱστορίας
δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ ὑπάρξουμε μαζί, σὲ ὅ,τι εἶναι ἕτοιμο νὰ γεννηθεῖ
καὶ αὐτὸ ποὺ εἶναι ἕτοιμο νὰ γεννηθεῖ, εἶναι ὅ,τι πιὸ ἀληθινὸ ὑπάρχει στὴ γῆ
μιᾶς καὶ ἀκόμη στερεῖται νοήματος καὶ σημείου

δὲν ξέρω ἂν θὰ ὑπάρχει αὔριο ὁ κόσμος
δὲν ξέρω ἂν θὰ ὑπάρχει αὔριο ὁ ἔρωτας

ὅμως ὅταν μὲ θυμᾶσαι,
νὰ θυμᾶσαι αὐτὸ

ὅμως ὅταν μὲ θυμᾶσαι,
νὰ θυμᾶσαι αὐτό_