Όταν φάνηκαν οι ακακίες ξανά

εμφανίστηκε στον ουρανό

έστω νοερά, μια προσευχή

το απαλό σου δέρμα

Ήταν τη χρονιά λίγο μετά τον θάνατό μου

που βρήκα τελικά τον έρωτα

Πολύ πριν εμφανιστεί μου είχε αναγγελθεί

μα τότε θα πρέπει να ήμουν ακόμη ζωντανός

κι έτσι, δεν όριζα
τόπο και στιγμή

Μέσα στην άγρυπνη νύχτα

εκεί που ο δραματικός μονόλογος τελειώνει

ένιωσα το δέρμα σου πάνω στο δικό μου

λίγο γερασμένος, ανάμεσα στα μαβιά και στα πορτοκαλιά

σου μεσοφόρια – ενδεχόμενη εκδοχή της άτονης ευτυχίας

στα αλκοολικά απογεύματα μιας κοινοτοπίας

Κι έπρεπε να διασχίσω τώρα μια πόλη γεμάτη ακακίες

όπως διασχίζουμε ένα σώμα που αγαπήσαμε πολύ

για να ‘ρθω να σε συναντήσω – μιας και ο κόσμος μου γίνεται οδύνη

μακριά από τα μάτια σου – Παράδεισοι χωρίς αισθήματα

μέσα στον έρημο δρόμο ένα νεαρό σκυλί – με το δικό μου
δέρμα

κυνηγάει μια εγκαταλελειμμένη χαρά, που διαρκώς μετακινείται.