Ακόμη κρυμμένος στο παράξενο όνειρο

βλέπω το μέλλον όλων των νεκρών μου φίλων

αυτός ο κόσμος, σε ένα νέο αναγκαίο ξεκίνημα

γνέφει σε ένα περαστικό ελάφι που σου μοιάζει

Κάποτε, όταν γεννηθούμε ξανά, το ελάφι θα βγει στον
κόσμο

με μια άλλη γλώσσα, μακριά από οτιδήποτε παλιό

ολοένα μακρύτερα από εμάς – μια ολόκληρη γενεαλογία
ποιητών

Μια μέρα, θα περάσουμε σ’ αυτό το δύσκολο θαύμα

μέχρι το τέλος της κυκλικής σκιάς

εκεί που το φως φυτρώνει από την αρχή,

σε ανυπόμονα δωμάτια προσωρινών παραδείσων

η μνήμη μιλάει – μεγαλώνει στο χώμα παραισθησιογόνο
ζιζάνιο

και είναι ό,τι πιο αληθινό κινείται στην αδράνεια της
πτώσης

Αν μου μιλήσεις
ξανά, μη μου μιλήσεις με ποίηση

όταν αφαιρούν τα αισθήματα, σε κάθε απώλεια

αντιστοιχούν λίγες καλές λέξεις

Χρόνος μετράει
ανάσες στη σκιά
του τόπου μου

να το ξαναπώ;

Τόπου μου
στη σκιά ανάσες
μετράει χρόνος_