Το επόμενο μου δάκρυ
δεν θα είναι από τα λάθη καμωμένο,
ούτε θα ‘ναι από τη λύπη,
που από χρόνια ότι μου ανήκει είναι ξένο.

Κάθε δάκρυ των ματιών μου
δεν θα είναι το γνωστό μου πια το κλάμα,
θα ‘ναι εκείνες οι χαρές μου,
που τις έκανα δικές μου από θαύμα.

Θα ‘ναι εκείνοι που θα έρθουν
και θα γίνουνε δικοί μου,
θα ‘ναι εκείνοι που ‘χουν φύγει
κι όμως ζούνε στη ζωή μου.

Τα μικρά, τ’ ασήμαντα μου,
που σημαίνουν πάντα κάτι,
όλα εκείνα που ομορφαίνουν
κάθε επόμενο μου δάκρυ.

Το επόμενο μου δάκρυ
δεν θα έχει μέσα αλάτι της πληγής μου,
θα ‘χει κάτι απ’ την ελπίδα
σαν μεγάλωνα που είδα στους γονείς μου.

Κάθε δάκρυ των ματιών μου
δεν θα είναι το γνωστό μου πια το κλάμα,
θα ‘ναι εκείνες οι χαρές μου,
που τις έκανα δικές μου από θαύμα.

Θα ‘ναι εκείνοι που θα έρθουν
και θα γίνουνε δικοί μου,
θα ‘ναι εκείνοι που ‘χουν φύγει
κι όμως ζούνε στη ζωή μου.

Τα μικρά, τ’ ασήμαντα μου,
που σημαίνουν πάντα κάτι,
όλα εκείνα που ομορφαίνουν
κάθε επόμενο μου δάκρυ.