Θα ήθελα να ήμουν εγώ ο θεός μου
Nα μπορούσα να ελεγξω τον εντός μου καιρό
Τις εποχές και τα συνεπαγόμενα –ξέρεις τι θέλω να πω–
Nα σταματήσει να βρέχει
να σβήσει ο αιώνιος Οκτώβρης
και να κλείσει επιτέλους το ραδιόφωνο
που παίζει σε λούπα στο κεφάλι μου μια λίστα με τίτλο
#ta_nostalgika

Να βρω τα πόδια μου και ν’ αλλάξω δωμάτιο
Ν’ αλλάξω γλώσσα
Να ξεκινήσουν πάλι τα ρολόγια, να περάσει η ώρα
Να βγάλω τα σεντόνια απ’ το μυαλό μου
και να τα βάλω στο πλυντήριο

Το ξέρεις κι εσύ,
έχω εξαντλήσει τα σύννεφα και τον εαυτό μου
Έχω ξηλώσει τα μεσημέρια απ’ τη μνήμη μου
Ένα ποτάμι που ξεκινάει απ’ το στόμα σου
με βρίσκει πάντα σε χρόνο ανύποπτο και
πλημμυρίζω ολόκληρη και όλο
πνιγμένη με ξεβράζουν οι λέξεις
από το ένα ποίημα στο επόμενο
και ψάχνω στις τσέπες μου για μια τελεία
μια παύση εκτάκτου ανάγκης
μα μόνο παρενθέσεις ανοιχτές
που όλο με απειλούν
με μια καινούργια θάλασσα