Βαδίζω στέρεα στους χειμώνες 

Κρατάω στα χέρια το κρύο 

Κρατάω τη σελήνη παγωμένη στο Βερολίνο 

κι όσα κάποτε υπήρξαν τρυφερά 

- όσο το δέρμα ενός έρωτα - 

επιστρέφουν 

από παράθυρα 

ανοιχτά 

όπως τα πράσινα μάτια 

μιας εποχής 

 

Και δεν γνωρίζω τίποτα

για τον τυφλό μου μέλλοντα

Με τον καιρό αριστεύω 

στο κράτημα της μέρας 

 

Να μ' εκτιμήσει ο έρωτας

κοιτώντας με στα μάτια