Κανονικά, θα έπρεπε να μ’ απασχολεί το παιδί
και όχι αυτός ο ορυμαγδός στο κεφάλι μου
θα έπρεπε να σκέφτομαι τον ήλιο που βυθίζεται
στη θάλασσα για να μη βγει ποτέ ξανά
κι εκείνο το σπιτάκι από κόκκινη νερομπογιά
για πάντα ερημωμένο, με την πόρτα ορθάνοιχτη
κι όλες τις αναμνήσεις να ξεχύνονται σαν
επιστολές χωρίς παραλήπτη

θα έπρεπε να βρω μια λύση γι’ αυτό το χαρτί
που σκίστηκε βίαια από το τετράδιο
γυρεύοντας, με τη βοήθεια του ανέμου
να βρει κάποια εσοχή να φωλιάσει
έτσι ώστε να ενωθεί ξανά με τον Κόσμο
χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι στ’ αλήθεια, χωρίς
να έχει ιδέα για το κόστος αυτής της ένωσης
πόσες φορές, όταν ήμασταν παιδιά, δεν ονειρευτήκαμε
ότι πεθαίνουμε και όλοι κλαίνε για τον χαμό μας
κάπως έτσι φανταζόμασταν από τότε τη δικαίωση
σαν ετεροχρονισμένο θρήνο
ακόμη και στα παιχνίδια μας, την ώρα
που τρέχαμε
κυνηγώντας τη χαρά
αιωρούνταν, πάνω από το ιδρωμένο μας μέτωπο,
το φωτοστέφανο του θανάτου