Ήταν άγαλμα. Σε ένα γυάλινο πλέγμα ένιωθε χέρια γνώριμα να
ταράσσουν τους σφυγμούς της. Ήταν άγαλμα και γυρνούσε κοντά
τους, σε ένα άκαμπτο σπίτι, ο πατέρας, η μητέρα και κάποιος
άντρας νέος, αδελφός μάλλον. Γερός και σωματώδης, με ευκί-
νητα χέρια. Όταν του σέρβιρε το μεσημεριανό, εκείνος συνήθιζε
να σφίγγει τα δάχτυλά της πάνω στο πιάτο. Ακουγόταν το κρακ
κρακ των μικρών οστών που περιβάλλονταν από ζωντανό δέρμα.
Εύθραυστο δέρμα πορσελάνης κι αυτό ραγισμένο. Κάτω από το
στρωμένο τραπέζι η φωνή της ανάσαινε, παγιδευμένη στους μί-
σχους των λουλουδιών. Ο πόνος πίεζε τις χορδές τού εγκεφάλου
κι εκείνες πάλλονταν μες στην ησυχία. Στάλες-στάλες οι σκιές,
στόλιζαν τους τοίχους.