Έχω στα σπάργανα μια ιδέα πως να φέρω
τον κόσμο ανάποδα, να γίνει πατιρντί,
μα απ’ το αηδόνι που τα λέει καλά διαφέρω
είναι ανίατη η φύση η θνητή.

Για καταφύγιο το σώμα μου διαθέτω
μέσα μου κρύβονται όσοι θαύμαζα παιδί,
εκείνοι αθάνατοι, αμάραντο μπουκέτο
ισόβιος θάνατος εγώ κι αναμονή.

Σφίγγω τα δόντια μου και θέλω να αρπάξω
ένα δοκάρι και να σπάσω ότι βρω,
μα αν με πιάσουνε τη μέρα πως θα αδράξω,
απ’ τη ΓΑΔΑ, δεν είμαι γόνος, πως θα βγω;

Με λόγια ανήμερα σε σόλοικες προτάσεις
όσα με πνίγουνε τα βγάζω απ’ το λαιμό,
στον καναπέ μου ύστερα κάνω διατάσεις
απ’ την πολλή εξέγερση να μην πιαστώ.

Κι όμως θα ‘ρθει, να το θυμάσαι, κάποια μέρα
που όλο το δίκαιο θα το ‘χουν οι πολλοί
κι αν τα τραγούδια μου ήταν σφαίρες στον αέρα
θα μπούνε τότε σε τροχιά γύρω απ’ τη γη.