Βάρδια στο κατάστρωμα, ο νους στη νοσταλγία,
η άρμη και τ΄ανέμι στα ίσαλα γλεντούν.
Κι οι Μοίρες που του δώκανε λύση στην ανεργία,
στα ζύγια τονε κλέψανε, στο τίμημα γελούν.
Ευθεία στον ορίζοντα που δείχνει το κοράκι,
στο πούσι που αχνοφαίνεται κιαλάρει η ματιά,
το ξάι μόνο σκέφτεται και τρέφει το σαράκι,
για μια αγκαλιά π' ορφάνεψε σ' ολόμαυρη νυχτιά.

Για το μυαλό που έχανε, σπάτσαρε σε θαλάμι,
εφούνταρε τα χρόνια του σε όρμο αλαργινό,
όσα μπουρίνια πέρασε τον έχουν αποκάμει,
την κουπαστή αγάνταρε λες κι ήταν χαλινό.

Η σκάντζα που περίμενε, όρτσαρε και την έγνοια
πολλές οργυιές χωρίζουνε μάτια να ειδωθούν,
λιμιώνες τόσους πέρασε κι ασπρίσανε τα γένια
το καραντί απόκαμε πολλούς ως ν' ανδρωθούν.
Ρούχο δικό του έγινε για πάντα η νιτσεράδα,
στο δρόλαπα του φύλαγε γυναίκα το κορμί,
σαν κι ο Θεός βοήθαγε να πιάσουνε τη ράδα,
η ξαστεριά του κάργαρε το έρμα στην ψυχή.

Κι όσες φορές εκόσταρε κι έβρισε το δοιάκι,
τόσες ακόμα και διπλές πονά η λαβωματιά,
το μπάρκο το αγάπησε σαν το μικρό πριάρι
που τ' αποσπόρι το κυλά στα γαλανά νερά. (δις)