Μα γιατί τόση φασαρία για τον θάνατο;
Το αποθανείν είναι η σοφία του σώματος που
γλιστράει ως την πιο φυσική του κατάσταση·
δηλαδή, στο μηδέν. Άλλωστε, το σώμα
εξαρχής ετοιμάζεται για τούτο το σχέδιο
δένοντας με σχοινί τη λέξη "σώμα" - ναι,
είναι λέξη πιο βέβαιη από την αθανασία
(της αθανασίας το κύρος, ως γνωστόν,
τίθεται διαρκώς υπό αίρεσιν).

Ενώ το σώμα όλοι το πιστεύουν. Το σώμα
κουβαλάει το αποθανείν σαν το σπίτι του·
εκεί τρώει· κοιμάται· εκεί απλώνει τη χλόη
όπου κυλιούνται οι εραστές
που μόνο για μια στιγμή ανασταίνονται
(η στιγμή αυτή θορυβώδης, σαν το μισοφαγωμένο
αχλάδι στο σχετικό πίνακα του Ντύρερ).

Το αποθανείν θα ονομάσω φυσικό φαινόμενο.
Ενώ το αγαπώ, φυσική αθανασία· κοτζάμ
κωδωνοστάσιο - μια ορθοστασία της ύπαρξης·
ουσία που αναβλύζει πράξεις, λόγους, ασφοδέλους,
φλογερά γεγονότα μέσα στο κερασμένο χάδι
(κύριε Φρόυντ, έχετε αντίρρηση;)