.Έτσι συνέβη. Εκστατική ήμουν.
(H ανάμνηση, στίχοι-μυοσωτίδες του ποιητή.)
Στο σώμα του αναπαύτηκα για μια στιγμή.
Ήταν μοιραίο. Για κείνον εξέπεσα από τις αγγελικές μονές
σε καζάνια και ξαφνικές κολάσεις, για κείνον ξέχασα
όλα όσα ήμουν, με τέσσερα πόδια κολλητά
έπαιξα το τέρας του Καρυωτάκη.

Aν η γυναίκα είναι Beata Beatrix, βάζει φωτιά
με το πυρ το αείζωον, δεν κάνει πίσω στο χαλασμό
δεν μένει απλή υπόθεση της γεωμετρίας. Τις νύχτες, σαν
γάτα κουλουριάζεται στον εραστή, σαν γάτα νιαουρίζει,
σαν γάτα πνίγει με τα νυχάκια της
της ερημιάς τα ποντίκια.

Ακόμη και ένας κόκκος σινάπεως αγάπη
μπορεί να σε γλιτώσει από τον θάνατο;

Εγώ, η κυνηγός ζωών, στην ομπρέλα των κρίνων από
κάτω –πρώην ληστής και φονιάς, πρώην αξιωματικός
σε πολεμικές συρράξεις κι αιματοχυσίες–
νικήθηκα από τη θέα των ποδιών σου
αγάπη μου – στους κιρσούς σου επάνω
βρήκα Πλειάδες και αστερισμούς.