Εν δυο, εν δυο, βαδίζω πάνω στη λέξη διάρκεια. Η διάρκεια
είναι κάτι άλλο από τη λέξη διάρκεια. Η διάρκεια είναι ιλιγγιώδης.
Σαν το μηδέν ιλιγγιώδης. Τόνος του μηδενός και
ρυθμός. Η διάρκεια διαρκώς πεινάει. Τρώει τα κόκαλα του
χρόνου. Κρατάει όλο το αλφάβητο στην κοιλιά της. Ακόμα κι
ο θάνατος τη φοβάται. Τα βιβλία κατατροπώνουν τον θάνατο,
έχει γράψει ο T.S.E. Τα βιβλία τρώνε τα κόκαλα του χρόνου.
(Για να πούμε του στραβού το δίκιο, η αθανασία δεν
πρέπει να ’ναι υπόθεση για λίγους· πάντα υπάρχει κάτι — μια
πράξη, μια συμπεριφορά, ένα σχέδιο — που αξίζει να περισωθεί,
ν’ αθανατιστεί’ ίσως αυτό ακριβώς που δεν έχει πρόθεση
να θαυμαστεί. Ενώ η φράση, Το βασικό κίνητρο τον καλλιτέχνη
είναι η σταθερή επιθυμία της διάρκειας, ποδηλατεί προς βέβαιη
λακκούβα). Άλλα ας μην πω για το κενό.
Το μηδέν κατοικεί σε φωλιά — πτηνά καλλικέλαδα
οι τόσες διάρκειες, οι μικρές οι μεγάλες.