Το πνεύμα, εν (μου λένε· αν συμφωνώ
δεν ξέρω – τα ’παν άλλοι, πιο μεγάλοι από
μένα σε φαντασία και σε πόνο)
Εγώ αυτό μονάχα ξέρω: το σώμα, εν
όταν οι δυo μας από δυο, τρεις, από εκατό
πορτοκαλιές σκεπασμένοι
απαλά κυλάμε ως το βαθύτερο σημείο
του χρόνου – πηχτό γεύμα ο ένας του άλλου –
σχηματίζοντας για ακόμη μια φορά την ερώτηση:
Τι είναι το ον;
Τι είναι το ον, τι είναι το ον; Εγώ ή εσύ;
Το ον και το Εν πώς ενώνονται; Πώς ωριμάζει η
αριθμητική στην περιοχή του θρήνου όταν
ο ένας κρύβεται στη γη μέσα σε ξύλινο κουτί;
Τι είναι το ον και πώς γίνεται δύο, από στόματα
από φιλιά από χάδια από σκέψεις από αντιρρήσεις
από κρίσεις από σιωπές; Από ερωτήσεις; Από
κάτι κάτι που όλο εκτείνεται προς τα πολλά προς
το πολύ μη απτό, Εν;
Εν. Πράγματι προετοιμάζεται εδώ κάποια πρόσθεση.
(ή μήπως αφαίρεση;)
Η μονάδα, πρώτη ή τελευταία;
Η μονάδα περιέχει ή περιέχεται;
(φιλοσοφικές ερωτήσεις για νοικοκυρές.)
Τι είναι το ον; Εγώ, εσύ, ή όλοι μαζί;
Η ύλη, ως απείρως απτή, μου λέει:
Κυλιόμαστε σε εν, εσύ κι εγώ
το σχηματίζουμε αργά
– ο εραστής σου με μιμείται.
Αλλά όταν έρχεσαι με λόγια, κάτι μετακινείται
από τη λογική μου. Η γλώσσα με ταράζει. Απορώ
μ’ αυτή την ασώματη βασιλεία.
Πέφτει η νύχτα. Πνεύμα άραγε με κινεί
όταν σε ξαναβρίσκω με κόκκαλα με σπλάχνα
σαν τόξο που τοξεύει προς τ’ ουρανού τα
βάραθρα, σε νούφαρα χάδια γερμένα
επί του στρώματος, ή του πατώματος α-
νάκτορα με ή χωρίς σιντριβάνι
(ή στο ταβάνι λοξά, όπως ο Γκέοργκ Σάμσα
κάποιο καλοκαίρι ή χειμώνα
προς το τέλος του αιώνα)
τα ονόματα, τα ποδιαχέρια μας τα στόματα
τα νεφρά το συκώτι η καρδιά
το μιλητό το αμίλητο μας
σώμα Εν.