Το φαγητό συντηρείται από την κίνηση του
χεριού : μ’ ένα πιρούνι επιτίθεται ο ιππέας στην ύλη του
αναβάτης στην κραιπάλη αυτή των στιγμών
(το φαγητό σε προσκαλεί στα πεδία των μαχών;)
επιτίθεμαι στον ιππέα τρέπω σε φυγή των ίππον του
για να μείνω αναπόδειχτος στη φαντασία
(κι αν ίσως το φαγητό με χρειάζεται ως υστεροφημία
του αναγκαίου κάτι ας σκεφτώ)
το φαγητό στη νηστεία της φαντασίας
είναι άγουρο παρόν που φαγώνεται·
ως επακόλουθο του παρόντος το μέλλον θέλει
προσοχή να μην φαγωθεί
{τα αποφάγια της ζωής μου με εικάζουν
ωραίο δείπνο αναπάντητο)