Από τη μέση και κάτω ο πατέρας μου ήταν
τραπέζι· έφευγε σαν περιβολάκι
επάνω στο τραπέζι με μήλα και νεράντζια·
κοντά στο δείπνο το μουστάκι του εννοούσε :
είμαι στέφανος που στεφανώνω το
στόμα μου διασχίζω μια δόξα μονότονη·
ακριβώς από κάτω οι λέξεις αθλητές αισθημάτων
ή θα μείνουν άφωνες σαν νεκρές
(κάτι αλλάζει στα λόγια όταν ένα τέρας
εποπτεύει αφ’ υψηλού)
το φαγητό απαιτεί αφοσίωση· στο τραπέζι
σάλτσες του τυχαίου ή μήπως
η ψυχή με ψάχνει στα πιάτα να με εννοήσει
(να συγκεντρωθώ στον χρονομέτρη αυτό;)
του παρόντος υπηρέτης το μάτι
δειπνεί στο λιγάκι·
βγάζω τα χέρια τσιμπάνε τα τσαμπιά
μιας Κυριακής