από τα πόδια του τραπεζιού αρχίζει το
τραπέζι· αν ήθελε να φύγει
με ποιο πόδι θα πήγαινε στο δάσος;
το τραπέζι έχει βόδι με λιβάδι μηρυ-
κάζει χορταράκι είσαι
δεμένο και λυτό – σου λέει– (εννοεί
πράγμα που κινείται έχει απατηθεί)
η Έλλη ελαύνει : τώρα θα πω για τα σεντόνια τα
νέφη που με ξάπλωσε ο καλός μου κι έσταξε
το τυχερό του γάλα· ρούφηξα και μου φύτρωσε
μια πιπεριά κι ανέβηκα να κόψω ένα πιπέρι
το δάσος ήρθε στο χαλί, σου λέω στο
τραπέζι
(μέσα στην πιπεριά είχε ένα σπιτάκι
άχνη σχεδόν του χιονιού σκέπαζε τον
ουρανό μου η σκάλα του γινόταν άλλα
πότε ανεμόμυλος πότε πασχαλινή λαμπάδα
πιο πάνω εξείχε η μάνα μου μ’ ένα
τσεκούρι να μένω παιδί σε κουτί το
πιπέρι να μου καίει τη γλώσσα)