Η άνθρωπος είναι μια σκέψη τριγυρισμένη από σώμα.
Η σκέψη ομοίως έχει κόκαλα σπλάχνα πλευρά
και άλλα παράξενα υλικά. Όταν η άνθρωπος ομιλεί,
μέσα στο χάος φυτρώνουν φωνήενταˑ
γλιστρούν οι λέξεις με πτυχές και τηβέννους
ως τις φωνη-
τικές της χορδές. Η άνθρωπος είναι αίσθημα
που τριγυρίζει τη σκέψη.
Από το αίσθημα γεννιέται άλλο σώμα κι από το άλλο
άλλο.
Από τις λέξεις αυτές – σώμα, φωνήεν, άλλο – η άνθρωπος
Παίρνει το όνομά της.


Το σώμα μου – λέει η άνθρωπος –
δοχείο από φριχτό μαύρο και υγρά που παφλάζουν.
Αν το αγγίξεις με τη γλώσσα, μικραίνει, καταλήγει
μια κοντινή περιοχή έτοιμη να κατακτηθεί.
Όμως στα φτερά μου επάνω -εγώ, σε άλλο σχήμα-
από τον εαυτό μου φευγάτη
πετάω
σαν νεαρό περιστεράκιˑ
λευκή ώσπερ χιών