Στο σκοτεινό κάδο των ερώτων, το κεφάλι της
Σύλβια είχε αποκοπεί απ’ το σώμα.
Εκείνη, μια πεταλούδα από φίλντισι, σχεδόν καμένη
(ζώο φτιαγμένο από στάχτη ή από το δεν είμαι ακόμα)
ναύαρχος της οργής, επίμονη δύτης, γι’ αυτό
συχνά πυκνά αποκεφαλιζόμενη.

Λέει: Μην κοιτάτε την τρέλα μου, είναι πρόσχημα
ποιητικό· για να γράφω, επιστρέφω πάντα στη στάχτη·
η τρέλα είναι τόσο βολική· η τρέλα είναι γεμάτη θαύματα·
εκτινάξεις στο μαύρο τετράγωνο του Μάλεβιτς·
πιάνομαι στη απόχη του θανάτου·
το ηλεκτροσόκ, σκέτο υπερθέαμα·
ακάνθινο στεφάνι – σαν αεροπόρος βουτάς
χαμηλά, ψηλά, δεξιά, αριστερά – όλα τα
καλύπτει η άγρια μοναξιά.

Μετά αμμουδιές, φλοίσβοι, βατόμουρα στον
κήπο μου τον παιδικό, μετά η συντριβή, η ιαχή·
σε κάθε πραξικόπημα του μυαλού
συνήθως υπάρχουν νικητές-ηττημένοι·
η τρέλα είναι κόκκινη μπίλια· με παίζει στο
κόκκινο – μια κερδίζει μια χάνει·
το γκάζι είναι πέρασμα για ψυχές
–ανοίγεις το κουμπί, περιμένεις·